Waar het heilige ons raakt

Op 9 november viert de katholieke kerk het feest van de wijding van de Basiliek van Sint-Jan van Lateranen in Rome — de kathedraal van de paus en volgens de traditie de ‘moederkerk’ van het katholicisme. Deze basiliek, die al sinds de vierde eeuw bestaat, werd verschillende keren verwoest en herbouwd.

In Rome is het een groot feest, maar voor velen elders in de wereld roept het de vraag op: wat heeft dat met mij te maken?

Die vraag raakte ook mij. 
Misschien gaat het minder om dat ene indrukwekkende gebouw in Rome, en meer om wat heilige plaatsen in het algemeen voor ons kunnen betekenen.

Vanochtend las ik een heel inspirerende overweging over dit feest van de Amerikaanse zuster Mary McGlone, en haar gedachten wil ik hier graag delen.   

Niet elke plek voelt hetzelfde aan. Op sommige plekken voelen we ons direct thuis; ze ademen rust en geborgenheid. Andere roepen juist afstand of onrust op. Geuren, licht, geluiden en herinneringen kleuren onze ervaring. En soms — op een bijzondere plek, in een kerk, tempel of zelfs midden in de natuur — voelen we iets van het heilige, iets dat groter is dan wijzelf.

In de middeleeuwen bouwden mensen kathedralen als eerbetoon aan Gods grootheid. Hun torens reikten naar de hemel en hun glas-in-loodramen vertelden verhalen van heiligen. De wierook en de gezangen vulden de ruimte met een gevoel van eeuwigheid. Zulke plekken laten ons nog steeds ervaren hoe klein we zijn — en tegelijk dat we deel hebben aan iets oneindig groots.

Of het nu gaat om een imposante kathedraal of een eenvoudig houten kerkje op een afgelegen plek, heilige gebouwen helpen ons met al onze zintuigen dichter te komen bij het geheim van ons mens-zijn.

De apostel Paulus stelde ooit deze indringende vraag:

“Weet u niet dat ú het huis van God bent, en dat Gods Geest in u woont?”

Die woorden raken me, telkens opnieuw.
Durf ik met overtuiging “ja” te zeggen?
Durf ik te geloven dat de Geest van God werkelijk in mij leeft en werkt?

Paulus gebruikt zelfs het meervoud: “jullie zijn de tempel van God.”
Niet alleen ieder afzonderlijk, maar samen — als gemeenschap, als levend lichaam van Christus.

Wat een uitnodiging is dat: om samen te luisteren, samen te bouwen, samen zorg te dragen voor die levende tempel die wij samen vormen.

Kijk eens naar de basiliek die we vandaag herdenken, of stel je de mooiste kerk of ruimte voor die je kent. Overweldigend. Majestueus. Prachtig. Buitengewoon.
En toch — het blijft slechts een schaduw van wat de Geest in ons wil volbrengen.

Misschien is dat wel de diepste betekenis van een heilige ruimte:
dat zij ons herinnert aan het heilige dat in ons leeft.

En we hebben ze nodig, deze heilige ruimtes, de 'thin places' zoals ze ook genoemd worden: daar waar hemel en aarde elkaar raken en waar we de verbinding kunnen ervaren met onze diepste bestemming. 

 

 

(gebaseerd op een overweging van Mary McGlone)