Levensmozaiek

Op 9 november viert de katholieke kerk het feest van de wijding van de Basiliek van Sint-Jan van Lateranen in Rome — de kathedraal van de paus en volgens de traditie de ‘moederkerk’ van het katholicisme. Deze basiliek, die al sinds de vierde eeuw bestaat, werd verschillende keren verwoest en herbouwd. In Rome is het een groot feest, maar voor velen elders in de wereld roept het de vraag op: wat heeft dat met mij te maken? Die vraag raakte ook mij.  Misschien gaat het minder om dat ene indrukwekkende gebouw in Rome, en meer om wat heilige plaatsen in het algemeen voor ons kunnen betekenen. Vanochtend las ik een heel inspirerende overweging over dit feest van de Amerikaanse zuster Mary McGlone, en haar gedachten wil ik hier graag delen.    Niet elke plek voelt hetzelfde aan. Op sommige plekken voelen we ons direct thuis; ze ademen rust en geborgenheid. Andere roepen juist afstand of onrust op. Geuren, licht, geluiden en herinneringen kleuren onze ervaring. En soms — op ...

In deze periode van het jaar staan we stil bij wat voorbijgaat — en bij wat blijft. Tussen het plezier van Halloween en de stilte van Allerheiligen vinden we een moment om te herinneren, te herdenken en te voelen wat echt belangrijk is. Allerheiligen in de schaduw van Halloween Eind oktober kleuren de winkels oranje en zwart: pompoenen, skeletten en grappige spookjes duiken overal op. Halloween is een vrolijk griezelfeest geworden — een beetje spanning, een beetje plezier. En misschien ook een manier om met het thema dood om te gaan, zonder er echt bij stil te hoeven staan. Toch ligt er vlak achter Halloween nog een andere dag: Allerheiligen . Een dag die in vroegere tijden vanzelf sprak — een moment om stil te staan bij wie ons zijn voorgegaan, bij de mensen die ons leven mee hebben gevormd. Allerheiligen is een uitnodiging om even te vertragen. Om stil te staan bij de namen en gezichten die ons dierbaar zijn, bij herinneringen die we meedragen, en bij de eindigheid die we allemaa...