 |
Naast mij liggen de kerstkaarten die ik wilde versturen, samen met de enveloppen en kerstzegels. De adressenlijst ligt klaar.
Ik probeer mijn gedachten te ordenen, mijn kerstwensen te formuleren, - maar het lukt niet.
De woorden willen maar niet komen.
Ik sta op en ga naar mijn kleine gebedsruimte.
De stilte doet me goed, ik kijk naar mijn kerststal, die
nog leeg is, behalve de os en de ezel, verscholen achter het laddertje, die zijn er al.
Het doet me goed om naar die lege ruimte te kijken.
Eigenlijk zou ik Maria en Jozef en de herders er ook al bij kunnen plaatsen, en natuurlijk ook de lichtjes ...
Maar iets weerhoud me.
Waarnaar ik verlang is, om in de eenvoud van deze lege ruimte te zijn.
De amaryllis is bijna aan het open gaan, en zelfs met een tweede bloem: het is bijna zo ver.
Ik ga het anders doen, dit jaar.
Ik schrijf geen kerstkaarten, maar neem iedereen mee naar deze nog lege kerststal. En mijn gedachten gaan uit naar iedereen. Ik spreek mijn wensen uit en vertrouw erop, dat ze aankomen, op de een of andere manier voelbaar worden. Een klein gedicht van Nel Bensschop komt in mij op:
Ik bid voor je - vier kleine woorden:
een wereld van barmhartigheid,
van liefde, die het roepen hoorde
om hulp, om mede-deel-zaamheid
Ik bid voor je - een samen weten:
dat je van God alleen de kracht,
de wil om 't donk're te vergeten,
de moed om dóór te gaan, verwacht.
Bidden en doen - helpen en horen,
maar ook een daad die àlles vraagt,
omdat het hart alleen de sporen
van liefde voor de ander draagt