Deze uitzending van Kruispunt heeft me geraakt en het houd me bezig hoezeer inderdaad in onze samenleving alles 'leuk' moet zijn.
Maar durven we ons ook te laten confronteren met de minder 'leuke' dingen, omdat we denken dat dit niet bij ons leven hoort? En veroorzaakt dit niet juist een grote eenzaamheid: ons leven is soms gewoon niet 'leuk' ... En dat is o.k. Waar zijn dan mijn vrienden, met wie ik kan praten...
Hoe kan ik me oefenen in de kunst van het ongelukkig zijn en hoe kunnen we elkaar hierbij helpen?
Herken je je in deze bijdrage?
Wat treft je?
Of welke vraag roept het in je op?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten