Op onbekende paden

Het begin van een nieuw jaar heeft voor mij altijd iets bijzonders. Een nieuw begin, als in een boek , waar ik aan een nieuw hoofdstuk begin waarvan de pagina’s nog niet geschreven zijn.

Hoe zal mijn levensverhaal verder geschreven worden? Wat staat mij te wachten dit jaar?

Welk pad word ik geleid, waar naar toe?

En dezelfde vragen stellen we ons misschien allemaal. Hoe moet het verder met ons land, met Europa, onze wereld …

Alles is in beweging, met een tempo dat niet meer bij te benen is: alsmaar zich sneller ontwikkelende (bio)techniek, politieke en nationale bewegingen die zoveel vragen oproepen: waar naar toe?

In dit alles ervaar ik mezelf soms als een zwerver, zoals B. Robertson zichzelf beschrijft in zijn boek ‘Zwerven met God’.

Hij schrijft: “We zijn allemaal op een nomadereis en allemaal leven we ons leven stap voor stap, vol verwondering, terwijl we dwalen, rondtrekken en de krankzinnige, pijnlijke en kleurrijke werkelijkheid ervaren die we het leven noemen.”

     We zoeken naar antwoorden op onze vragen, zoeken naar veiligheid en een ‘zeker weten’.

Terwijl geloven ons uitnodigt, om elke dag opnieuw op ontdekkingstocht te gaan: hoe komt het leven vandaag naar me toe? Geloven is, zo zegt Robertson, niet het einde van een zoektocht, maar de inspiratie ervan, om gaandeweg te ontdekken wat God in en door deze wereld aan het doen is, elke dag opnieuw. Het is ondanks alles durven geloven in nog ongekende mogelijkheden.

Op mijn wandelingen vind ik het soms heerlijk om te verdwalen, de weg niet meer te weten, en me toe te vertrouwen aan het soms nauwelijks zichtbaar kronkelpad onder mijn voeten. Natuurlijk is het ook eng. Waar kom ik uit? Maar heel vaak brengt mij juist mijn verdwalen en de weg niet weten naar ongekende en onverwacht mooie plekken die ik anders niet had gezien. Vaak heeft het mij tot ontmoetingen en ervaringen gebracht die ik niet had willen missen.

“Het is door deze neiging om de kronkelende paden te betreden dat zich voortdurend nieuwe mogelijkheden voordoen om te vinden of gevonden te worden.” (Robertson)

Wij denken zo vaak alles te moeten weten en het leven te begrijpen. Maar, het leven laat zich niet begrijpen, het laat zich alleen maar ontdekken.  En het hoort bij ons leven om (af en toe) te verdwalen en de weg kwijt te raken.

     Is het niet veel belangrijker om in plaats van naar antwoorden naar tochtgenoten te zoeken, met wie we  open en eerlijk onze ervaringen kunnen
     delen, onze strijd, onze pijn, onze twijfel, maar ook onze vreugde, verwondering en hoop …?

Is niet juist ons niet weten, zoeken en vragen wat ons dichter naar elkaar brengt?

Ik wens ons allen de moed en het vertrouwen toe  om dit jaar tenminste af en toe platgetreden paden en gewoontes te verlaten, uit onze comfortzones te treden en het onbekende tegemoet te gaan.

We staan ons zelf het meeste in de weg waar we denken het allemaal te weten.
Het is waar wij het niet meer weten waar ruimte kan ontstaan voor de nog ongekende mogelijkheden.

Het is de moeite waard om zo op weg te gaan, en we zullen verbaasd zijn …