Levensmozaiek

Uit uw hemel zonder grenzen komt Gij tastend aan het licht, met een naam en een gezicht, even weerloos als wij mensen. Als een kind zijt Gij gekomen, als een schaduw die verblindt, onnaspeurbaar als de wind, die voorbijgaat in de bomen. Als een bron zijt Gij begraven, als een mens in de woestijn. Zal er ooit een ander zijn, ooit nog vrede hier op aarde? Als een woord zijt Gij gegeven, als een nacht van hoop en vrees, als een pijn die ons geneest, als een nieuw begin van leven. Wij hebben de afgelopen weken veel ervaren dat angst in ons oproept en vooral ook pijn. Wat kunnen wij mensen elkaar toch aandoen. Hoeveel zinloos geweld, haat en fanatisme is er om ons heen. Enkele dagen geleden vond ik deze ikoon, en ze raakte me diep. En misschien als geen ander past dit kerstlied dat ons in deze tijd wordt toegezongen: uit uw hemel zonder grenzen komt Gij tastend aan het licht, met een naam en een gezicht, even weerloos als wij mensen. Even weerloos als wij mensen -...

Telkens wanneer iets nieuws in ons geboren wil worden, doet het aanvankelijk pijn. We willen liever verder leven als we dat gewend zijn. Wij zien dan ook niet dat wij misschien dicht bij een doorbraak van een stuk nieuw leven in ons staan. Wij   ervaren ons in het donkere   niemandsland van de nacht, waar we geen weg meer zien. De nacht, dit stukje niemandsland, nodigt ons uit, hetgeen verdrongen, onderdrukt en duister is in onszelf onder ogen te zien. Afdalen in de diepe put, en hier God ontmoeten.

Een oud lied, dat als geen ander het verlangen van de Advent bezingt. Hier gezongen door Enya- een vrouw van deze tijd. Een stem die mij raakt, die me stil maakt, omdat ik in haar stem en in dit lied mijn eigen verlangen ontdek. Een pijnlijk verlangen, een soort "heimwee" - of nog meer een diep innerlijk weten dat er iets waarnaar ik op zoek ben. Dat ondanks alles wat ik heb, ondanks alles wat ik heb bereikt, er toch een lege plek is in mij die met niets gevuld kan worden. Ik kan ervoor vluchten, ik kan proberen die leegte toch gevuld te krijgen met van alles en nog wat. Maar dat betekent dat ik voor mezelf weg loop. Het verlangen in mij, de roep van de Advent, nodigt mij uit om thuis te komen, daar waar het leeg is in mij. Omdat dit de plaats van ONTMOETING is.